Zaraz po dojściu do władzy Hitlera uchwalona została „ustawa o zapobieganiu wydawania na świat potomstwa dziedzicznie chorego”. Prawo to wykorzystano do przymusowej sterylizacji osób psychicznie chorych, upośledzonych umysłowo oraz dziedzicznie obciążonych padaczką, ślepotą, głuchotą, ciężkimi zniekształceniami ciała jak również nałogowych alkoholików.

W latach 1934 – 1938 sterylizacją objęto od 200 do 350 tysięcy osób. Wraz z wybuchem wojny naziści przystąpili do realizacji programu biologicznej likwidacji ludzi nieuleczalnie chorych. Rozpoczęto od akcji mordowania dzieci, którą nazywano eutanazją (uśmiercaniem z litości). Prowadzono ją w ścisłej tajemnicy. Utworzono „pediatryczne oddziały specjalistyczne”, gdzie zamiast leczyć mordowano chore dzieci. Wkrótce programem eutanazji objęto dorosłych. Program ten opatrzony został kryptonimem „T – 4”, od lokalizacji centrali, która mieściła się w Berlinie przy Tiergarten Strasse 4. Zdecydowano, iż najbardziej efektywnym sposobem zabijania będzie użycie tlenku węgla.

Pierwsze próby zagazowywania chorych podjęto na pacjentach polskich szpitali psychiatrycznych. W początku 1940 r. w Rzeszy zorganizowano sześć „ośrodków eutanazji”, w których zamordowano ponad 70 tys. osób. Informacje o programie eutanazji przedostały się na zewnątrz i wywołały społeczny sprzeciw. W kościołach odczytany został wspólny list pasterski ewangelickiego biskupa i katolickich kardynałów, w którym protestowano przeciwko akcji eutanazji. Wzniesiono również oskarżenie do sądu o mordowanie umysłowo chorych, co według kodeksu karnego podlegało karze śmierci. Protesty społeczne doprowadziły w 1941 r. do wstrzymania eutanazji. Faktycznie jednak prowadzono ją do końca wojny. Cały czas trwała także akcja przewożenia więźniów niezdolnych do pracy z obozów koncentracyjnych do „ośrodków eutanazji”. Jej ofiarami byli chorzy więźniowie i osoby niewygodne dla reżimu. Szacuje się, iż zamordowano łącznie około 275 tys. osób, wśród których znalazło się 500 dzieci.